آدم برفی

 

از خواب بیدار می شوم.پنجره را باز می کنم و می بینم برف ، لباس سفیدی بر تن زمین کرده.

پنجره ام رو به دشتی سرسبز باز می شود که حالا ، برف برآن نشسته است.

کُتم را می پوشم و به بیرون می روم.نسیمی خنک ، صورتم را نوازش می کند.

آرام به قدم زدن در دشت مشغول می شوم ؛ درختان تنومند و سر به فلک کشیده ، که برف لباس زیبایی بر تنشان کرده را می بینم.

جای رد پاهایم روی برف معلوم است.چقدر برف را دوست دارم سفید ، پاک و آرامش دهنده نگاه های بینندگان.

زمستان را خیلی دوست دارم ؛ مخصوصا روز های برفی را .

به یاد گذشته که کودکی خردسال بودم و با ذوق و شوق کودکانه ام  ادم برفی درست می کردم ، و او را دوست خود می دانستم ، آدم برفی ای می سازم.

روی برفها دراز می کشم و سوار بر قالیچه خیال به دور دست ها پرواز می کنم.

آرزو می کنم همه مانند برف سفید و پاک و بی آلایش باشند و به هم عشق بورزند.

 

 

 

نویسنده:محمد امین خبرخوش