قلم را برمیدارم.کلمات را با جوهر خودکارم ، یک به یک به هم پیوند میزنم و احساس درونی ام را به تصویر میکشم.از آنچه در دلم است و نمی توانم به زبان آرم؛ از آنچه جانم را همواره آزرده میکرد ولی جسارت به زبان آوردنش را نداشتم.
اکنون که قلم را در دست گرفته ام و حرف دلم را بر روی کاغذ ثبت می کنم ، دلم می خواهد از زیبایی ها و پاکی بنویسم ؛از آرامشی که برای همه خواستارم.از عشقی که در سرتاسر این هستی پدیدار می شود.از صلحی که شادی و آرامش را برای همه به ارمغان می آورد.
می نویسم از زن و مرد جوانی که با به دنیا آمدن نوزادی ، زندگیشان غرق در محبت و صفا و می شود.
می نویسم از والدینی که با موفقیت فرزندانشان شاد و مسرور می شوند.
خوبی ها را می نویسم و بدی ها را پاک میکنم.
آنقدر از خوبی ها خواهم نوشت که بدی ها در لا به لای خط خطی هایم گم شوند .
نویسنده:محمد امین خبرخوش
- ۹۴/۰۶/۰۹