بِسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب.باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده .عاکفان کعبه جلالش به تقصیر عبادت معترف که (ما عبدناکَ حقّ عبادتِک) و واصفان حلیهٔ جمالش به تحیر منسوب که ( ما عَرَفناکَ حقّ مَعرِفتِک)