غروب

 

 

دلم که می گیرد ، لب ساحل می روم و به افق خیره می شوم.

غروب آفتاب را که می بینم ، حالت عجیبی پیدا میکنم.انگار ، دریا هم دردی را پشت نقاب بزرگش مخفی کرده .

به دریا حسودی ام می شود ؛ پهناور و محکم.در مقابل تند باد های بی شمار بر جای خود باقی می ماند و کمر خم نمی کند.

به یاد خود می افتم ؛ مانند دریا بودم. پر جنب و جوش و سر زنده.

ولی ، تقدیر این بود که به مردابی تبدیل شوم.مردابی بی روح و ساکت و آرام.دلم حرفهایی گفتنی دارد .

بغض هایم ، بجای چشمانم از خودکار می چکند.

دستانم یخ کرده اند ؛ دیگر رمقی در جسم بی جانم نمانده است.

بین آدمهای روی زمین جایم نشد ، کاش جایی بین آدمهای زیر زمین داشته باشم.

 

نویسنده:محمد امین خبرخوش