اتاقم ، شده همه زندگی ام؛ خودم را در آن حبس میکنم و ساعتها به خاطرات قدیم فکر میکنم و تلخی کامم دو چندان می شود.به تنهایی ام دل بسته ام.تنهایی که تا چند وقت پیش در پی شکستن آن بودم.
سیاهی رنگ لباسم ، گویای دنیای سیاهم است. در نوشته هایم غم را می توان یافت.
شادی من را با بی غمی ام اشتباه نگیرید.
تنهایی ام ، محرم و غمخوار من است؛ دوست دارم تنهایی ام را بغل کنم و بغضم را ،با جوهر خودکارم به روی صفحه کاغذ آورم.
نویسنده:محمدامین خبرخوش
- ۹۴/۰۶/۱۰